Η Αξία, η Αγάπη και η Ασφάλεια μέσα από μία Ιστορία 

Μια άλλη εκδοχή της ιστορίας του λαγού και της χελώνας, μας δίνουν την αφορμή να σκεφτούμε για την αξία, την αγάπη και την ασφάλεια.

Θα σας πω μια ιστορία...

Μια φορά και έναν καιρό ο λαγός και η χελώνα συμμετείχαν σε έναν αγώνα δρόμου. Και αντίθετα με την ιστορία που ξέρετε, ο λαγός, επειδή φυσικά ήταν πολύ πιο γρήγορος, βγήκε πρώτος και με μεγάλη διαφορά.

Ο λαγός υπερηφανευόταν για το κατόρθωμά του, αυτοθαυμαζόταν και γεμάτος αλαζονεία κορόιδευε τη χελώνα, η οποία ήρεμη, με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη της, τον κοιτούσε με απορία

- Τι με κοιτάς; τη ρώτησε ο λαγός

- Γιατί κάνεις έτσι; απάντησε η χελώνα

- Σε Κ έ ρ δ ι σ αααααα!! Γιούπι, Γιούπι Για!!!

- Και που με κέρδισες τι κέρδισες;

- Δεν είδες πως με επιβραβεύουν και με θαυμάζουν;

- Και που σε επιβραβεύουν; συνέχισε απτόητη η χελώνα

- Να σου πω... πλάκα μου κάνεις; Την χαζή κάνεις; Αναγνωρίζουν την Αξία μου!!... Αξίζω!!

- Και που Αξίζεις;

- A!! το παράκανες! ... εσύ δεν κάνεις τη χαζή, είσαι χαζή. Όταν αξίζω,είμαι σημαντικός και ο κόσμος με αγαπάει!

- Και μένα μ΄αγαπούν! Έχω πολλούς καλούς φίλους σε όλο το δάσος, που μ΄ αγαπούν και με εκτιμούν, αλλά δεν κάνω έτσι. ...Πως νιώθεις που σ΄αγαπούν;

- Mμμ!! Υπέροχα!! Εκτός των άλλων, νιώθω δυνατός και ασφαλής! Όταν σ΄αγαπούν μπορείς να έχεις τα πάντα! Σου κάνουν δώρα και σου προσφέρουν τη βοήθειά τους όποτε τη χρειαστείς!

- Ναι! και μένα με βοηθούν οι φίλοι μου, και όχι μόνο, ακόμα και άγνωστοι μου έχουν προσφέρει τη βοήθειά τους όταν τη χρειαζόμουν.

- Μμμμ! είπε υποτιμητικά ο λαγός που έδειχνε σαν να μην το πίστευε. Δεν είναι το ίδιο, Και επιπλέον νιώθω και πολύ χαρά όταν κερδίζω!!

- Ναι! Ναι! Είπε αφελώς η χελώνα. Ξέρεις πόση χαρά ένιωσα κι εγώ στη διαδρομή του αγώνα. Απόλαυσα τη φύση και τη κάθε στιγμή, και χάρηκα με τους φίλους μου που με ενθάρρυναν, έκανα μάλιστα και καινούργιους! Ήταν υπέροχα. ...Και δεν μου λες, πόσο διαρκεί η χαρά σου?

- Ε!! κόμπιασε για πρώτη φορά ο λαγός... λίγο

- Α!! εμένα διαρκεί πολύ... και μετά για να ξανανιώσεις χαρά πρέπει να με ξανακερδίσεις εμένα ή κάποιον άλλο που μπορεί μάλιστα να είναι και πιο δύσκολος αντίπαλος;

- Ναι! Κάπως έτσι!

- Εγώ δεν χρειάζεται. Τη νιώθω σταθερά και μόνιμα και δεν εξαρτάται από κανέναν άλλο. Πως να στο πω είναι σαν να είναι μέσα μου!

Και κάπως έτσι τελειώνει η διαφορετική ιστορία της χελώνας και του λαγού

Οι περισσότεροι από εμάς μέχρι τώρα ακολουθούμε το δρόμο του λαγού. Αξίζει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε το δρόμο της χελώνας, όπου τα συναισθήματά μας δεν εξαρτώνται από εξωτερικές καταστάσεις ή ανθρώπους αλλά από εμάς τους ίδιους, γιατί είναι μέσα μας... εκεί είναι η πηγή τους!

Αν πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε «κάποιοι» για να μας αγαπούν και να μας υποστηρίζουν, τότε μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει καλά! Αν μας αγαπούν γιατί είμαστε ικανοί, πλούσιοι, όμορφοι ή οτιδήποτε άλλο, τότε δεν αγαπούν εμάς πραγματικά, αλλά το ρόλο που έχουμε φτιάξει, το προσωπείο που φοράμε, αλλά όχι εμάς. Αγαπούν τις επιτυχίες μας, τα υλικά αγαθά που μπορούμε να τους προσφέρουμε, τις ικανότητές μας, αλλά όχι εμάς! Γι΄αυτό και ενδόμυχα φοβόμαστε μήπως χάσουμε την αγάπη τους, γι΄αυτό δεν μας γεμίζει ολοκληρωτικά, γι΄αυτό χρειαζόμαστε διαρκώς επιβεβαίωση ...Και αυτή η αγάπη κινδυνεύει κάθε φορά που για οποιοδήποτε λόγο αλλάξει κάτι ... χάσουμε την οικονομική μας ευημερία, την ομορφιά μας ή οι ικανότητές μας μειωθούν.

Αν αναζητούμε αυτή την αγάπη (που σίγουρα υπάρχει, αλλά δεν είναι αληθινή), χάνουμε την ευκαιρία να νιώσουμε την αγάπη που πραγματικά έχουμε ανάγκη, την αγάπη χωρίς λόγο, την αγάπη με την οποία αγαπιέται ένα μωρό που δεν έχει τίποτα να επιδείξει. Και σίγουρα σημαίνει ότι έχουμε μια βαθιά πεποίθηση: «Πρέπει να είμαι ...ικανός ή να λέω πάντα ναι ή να έχω χρήματα κλπ, κλπ για να αγαπηθώ». Και αν μου πείτε «Δυστυχώς έτσι είναι!» θα σας πω ότι κάνετε λάθος. Όχι, δεν είναι έτσι. Μόνο που συνήθως την αγάπη αυτή δεν θα την βρείτε από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τα «μεγαλεία», τα μεγάλα κατορθώματα, την ομορφιά, την εξουσία, κλπ, κλπ. Θα τη βρείτε από ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν και να συνδέονται. Δεν ξέρω αν είναι λίγοι ή πολλοί , σίγουρα όμως υπάρχουν. Επίσης, η ομορφότερη, σημαντικότερη και σταθερότερη αγάπη - που είναι και αυτή που χρειαζόμαστε πρώτα από όλες - είναι η αγνή αγάπη του εαυτού μας για τον εαυτό μας! Αν έχουμε αυτήν, σίγουρα θα ακολουθήσει και η αγάπη των άλλων για εμάς.

Όσο για τη χαρά που τόσο επιθυμούμε, αυτή που έρχεται από τον νου - αυτή που έχει κάποιο εξωτερικό λόγο, όπως η επιτυχία ή ο θαυμασμός των άλλων - είναι πως να σας το πω ... στυφή. Είναι έντονη αλλά χωρίς βάθος. Έχει διάρκεια και λήξη. Αντίθετα, η χαρά που έρχεται από την πραγματοποίηση των πραγματικών, μικρών ή μεγάλων, επιθυμιών της καρδιάς μας, χωρίς να αναζητούμε την αξία ή προσοχή (να δημιουργούμε, να μοιραζόμαστε όμορφες στιγμές με φίλους, να προσφέρουμε, να παίζουμε, να διασκεδάζουμε, να διαβάζουμε κλπ), είναι αυτή που αφήνει μια όμορφη και γαλήνια γλύκα. Αυτή είναι η αληθινή χαρά, οι άλλες προέρχονται από το νου και τις πεποιθήσεις μας.

Όσο για την ασφάλεια που μπορεί να πιστεύουμε ότι μας εξασφαλίζει η αξία μας (αξιότητα να πω καλύτερα - γιατί ως όντα αξίζουμε όλοι χωρίς προϋποθέσεις), είναι μεγάλο θέμα και θα μιλήσουμε σε ένα άλλο άρθρο.

Μπέσσυ Κωνσταντινέα