Η Σύνδεση και o Μικρός Μαύρος Γάτος ο Πελέ
Τι είναι η σύνδεση και πως μπορούμε να συνδεόμαστε με τους ανθρώπους.
Η σύνδεση χαρακτηρίζεται από ένα βαθύ συναίσθημα οικειότητας και ασφάλειας ...
σαν να είμαστε εκεί όπου ανήκουμε. 'Εχει ένα
γλυκό, τρυφερό, γαλήνιο συναίσθημα που μας γεμίζει!
Πρόσφατα ειχα μια συζήτηση με μια φίλη σχετικά με τη σύνδεση, και αναρωτήθηκα...
- Τι είναι η σύνδεση τελικά;
Η σύνδεση ειναι μια κατάσταση που βιώνουμε όταν βρισκόμαστε ή σκεφτόμαστε κάποιον άλλο και νιώθουμε όμορφα. Χαρακτηρίζεται από ένα βαθύ συναίσθημα οικειότητας και ασφάλειας ... σαν να είμαστε εκεί όπου ανήκουμε. Κι αυτό με τη σειρά του δημιουργεί ένα γλυκό, τρυφερό, γαλήνιο συναίσθημα που μας γεμίζει.
- Και πως μπορώ να το πετύχω στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους, αναρωτιόμουν
Συνήθως συνδεόμαστε με όσους έχουμε κοινές απόψεις, πεποιθήσεις, ιδεολογίες ή ενδιαφέροντα. Ακόμα, συνδεόμαστε όταν υπάρχει μια κοινή απειλή (σκεφτείτε πόσο περισσότερο συνδέονται οι άνθρωποι σε περίοδο πολέμου ή πόσο συνδεθήκαμε εμείς το πρώτο διάστημα της πανδημίας). Στην τελευταία περίπτωση συνδεόμαστε ίσως γιατί έχουμε κοινό το φόβο μας ή γιατί ξυπνάει η ενσυναίσθηση, η συμπόνια και η κατανόηση. Ίσως και για τα δύο. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτή είναι μια σύνδεση μέσω του νου, που όπως θα έχετε παρατηρήσει και εσείς δεν διαρκεί. Σταματά όταν ο άλλος αλλάξει απόψεις ή η κοινή κατάσταση-συναίσθημα που το πυροδοτεί (όπως ο φόβος) σταματήσει να υφίσταται. ...Όχι δεν ήταν αυτό που ήθελα να καταλάβω και επέμενα να μάθω.
Και ενώ ήμουν μέσα στις σκέψεις μου, πήδηξε στην αγκαλιά μου ο μικρός μου μαύρος γάτος, ο Πελέ... και το ένιωσα πάλι... βαθύ, γλυκό, όμορφα κυριαρχικό. Τι είναι αυτό που με κάνει να συνδέομαι με αυτό το μικρό πλάσμα με το οποίο δεν έχω κοινές αντιλήψεις, κοινά γούστα και φόβους και ούτε καν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με το λόγο; Όχι, σας διαβεβαιώ ότι εμένα δεν μου αρέσει η ξηρά τροφή όπως σε εκείνον, ούτε ενθουσιάζομαι να σκαρφαλώνω στα πιο ψηλά έπιπλα του σπιτιού. Εκείνος δεν πήρε είδηση τον κορονοϊό, και φοβάται πράγματα που δεν φοβάμαι εγώ, όπως οι ξαφνικοί θόρυβοι και οι ξένοι σε αυτόν άνθρωποι. ... Τότε, τι;
Είναι η αποδοχή και η αίσθηση ότι είμαι αποδεκτή από αυτόν. Δεν χρειάζεται να είμαι κάτι άλλο. Ξέρω ότι με αγαπά για αυτό που είμαι. Το ίδιο και εγώ, αν και μερικές φορές με θυμώνει όταν π.χ ξύνει τα χαλιά. Δεν απαιτώ κάτι από αυτόν, ούτε και αυτός από εμένα. Τον έχω αποδεχτεί όπως είναι! ...Είναι η αυθεντικότητα με την οποία συνυπάρχω μαζί του. Είναι η κατανόηση και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα. Δεν χρειάζεται να είμαι κάπως, να κρύβομαι, ή να του τραβάω την προσοχή παίζοντας ένα ρόλο όπως του δυνατού, του ήρωα ή ακόμα και του θύματος (κοινές τακτικές ανάμεσα στους ανθρώπους). Υπάρχει μια αυθεντική αλληλεπίδραση, και σίγουρα δεν υπάρχει καμία απειλή για την αξία μου και την ασφάλειά μου. Ε!! Ίσως λίγο της ελευθερίας μου, αφού είναι μια κάποια δέσμευση που μερικές φορές με περιορίζει. Αλλά αυτό το έχω επιλέξει, δεν είναι επιβεβλημένο.
Με λίγα λόγια η σύνδεση δημιουργείται κυρίως όταν νιώθουμε αποδεκτοί όπως είμαστε, και παράλληλα αποδεχόμαστε τον άλλον. Όταν νιώθουμε την άνεση και την ασφάλεια να είμαστε αυθεντικοί, χωρίς να χρειάζεται να παίζουμε ρόλους και να κρυβόμαστε (πόσο άλλωστε θα μπορούσε να υπάρχει αληθινή σύνδεση, όταν συνδεόμαστε με ρόλους). Όταν κατανοούμε και σεβόμαστε τις ανάγκες των άλλων, όπως και αυτοί τις δικές μας, και όταν δεν έχουμε προσδοκίες από αυτούς ή από τον εαυτό μας σε σχέση με αυτούς.
Και όσοι έχουμε τη χαρά να έχουμε γνωρίσει ανθρώπους με τους οποίους νιώθουμε αποδεκτοί και είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας , ενώ παράλληλα τους αποδεχόμαστε... όλα καλά. Το στοίχημα όμως είναι να συνδεόμαστε (να παίρνουμε αυτή τη γλυκιά ενέργεια) ακόμα και όταν οι άλλοι δεν είναι όπως τους θέλουμε. Και πως μπορεί να γίνει αυτό; ... Εδώ η λύση δεν είναι απλή. Χρειάζεται να νιώσουμε την αυταξία μας και να μην την αναζητούμε απο τους άλλους, να σηκώσουμε το πέπλο της προσωπικότητάς μας, να αποδεχτούμε εμείς εμάς και να συνδεθούμε πρώτα με το εσωτερικό μας εαυτό. Να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς του νου και τις πεποιθήσεις του και να δούμε τον άλλο σαν μια ψυχή, που στην ουσία δεν μπορεί να μας απειλήσει σε τίποτα.
Είναι εύκολο; ... Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως αξίζει να το προσπαθήσουμε. Θα μας δώσει όχι απλά μεγάλη χαρά, αλλά ευδαιμονία!... Ως τότε έχουμε την ευκαιρία να εκπαιδευτούμε και να νιώσουμε τη σύνδεση με τους μικρούς φίλους μας, τα ζώα, ενώ με τους ανθρώπους, όταν είμαστε μαζί τους να εστιάζουμε στα θετικά τους στοιχεία. Θα μας βοηθήσει να κάνουμε την αρχή.
...Καλη μας αρχή, λοιπόν
Μπέσσυ Κωνσταντινέα