Μερικές Απλές Σκέψεις για Πολύπλοκες Καταστάσεις

Επειδή η περίοδος της επιδημίας του κορωναϊου διαρκεί ακόμη, αποφεύγουμε τους απολογισμούς. Ας πούμε μερικές απλές σκέψεις για αυτή την πολύπλοκη κατάσταση 

Επειδή η περίοδος της επιδημίας του κορωναϊου διαρκεί ακόμη, αποφεύγουμε τους απολογισμούς. Ας πούμε μερικές απλές σκέψεις για αυτή την πολύπλοκη κατάσταση. Ας ξεκινήσουμε από μερικά κοινά αποδεκτά συμπεράσματα.

Για εκατομμύρια χρόνια οι άνθρωποι και οι πρόγονοί μας ζούσαν σε πολύ μικρές ομάδες. Πολύ αργά μεγάλωναν και γινόντουσαν ευρύτερες ομάδες με περιορισμένη επικοινωνία. Οι ιδέες, ο πολιτισμός και οι γνώσεις κυκλοφορούσαν κυρίως μέσα από τις εμπορικές συναλλαγές. Σήμερα έχουμε φτάσαμε σε ένα επίπεδο συνεργασίας και επικοινωνίας δισεκατομμυρίων ανθρώπων από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη, στιγμιαία σχεδόν, μέσω ενός παγκόσμιου διαδικτύου, αυτού που γνωρίζουμε ως ιντερνέτ. Είναι μια μεγάλη πλανητική αλλαγή που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια ικανοποιώντας την πανανθρώπινη ανάγκη της σύνδεσης και επικοινωνίας μεταξύ όλων των ανθρώπων και των πολιτισμών, μέσω της μετάδοση των ιδεών, των πληροφοριών, όλων των γνωστών και άγνωστων δεδομένων, των γνώσεων και των υπηρεσιών. Το ανθρώπινο είδος εξελίσσεται προς όλο και μία μεγαλύτερη σύνδεση και ενότητα, αφού η πρόσβαση στις πληροφορίες είναι προσιτές στον καθένα, και σε όποιον επιθυμεί να τις αξιοποιήσει ελεύθερα. Θετικά ή αρνητικά.

Γιατί το διαδίκτυο απελευθερώνει ή εγκλωβίζει τους ανθρώπους, ανάλογα με την αξιοποίηση και τη χρήση των πληροφοριών, που έρχονται στην αντίληψη, σε σχέση με τα «πιστεύω» και τις αντιλήψεις, που έχει ενστερνιστεί ο καθένας. Όλα τα πράγματα έχουν πάντα δυο όψεις και ο καθείς αποφασίζει για τον εαυτό του ποια θα διαλέξει.

Οι άνθρωποι και οι ιδέες τους, η διάδοση των πληροφοριών και των γνώσεων που μοιράζονται ελεύθερα, όλα έρχονται πιο κοντά, συνδέονται βαθύτερα, γίνονται ένα. Αλλά συχνά αυτό το ένα είναι αδιαφοροποίητο και μπερδεμένο. Ταυτόχρονα, με την ελευθερία έκφρασης, όλων για όλα, φαίνεται να υπάρχει και τεράστια σύγχυση, άγνοια και σκοταδισμός. Οι περισσότεροι μπορεί να έχουν άποψη για όλα, ταυτόχρονα με αβυσσαλέα άγνοια, χωρίς λογικά επιχειρήματα και επιβεβαιωμένα στοιχεία, πιστεύουν ή αρνούνται τα πάντα, διαδίδουν ότι νάναι, αυτά που τους είπανε κάποιοι άλλοι, μέσω κάποιων άλλων, αυτών που κατεβάζει το κεφάλι του καθένα, γιατί το διάβασε στο f/b ή σε κάποιο ασυνάρτητο blog. Όλα μεταδίδονται στη στιγμή.

Με την ίδια ταχύτητα που διαδίδονται οι πληροφορίες και τα δεδομένα στον πλανήτη, με την ίδια ταχύτητα κινήθηκε και ο κωροναϊός, αποκαλύπτοντας, επίσης, την διπλή όψη που έχουν όλα, σχεδόν, τα πράγματα.

Έτσι, ενώ αποδείχτηκε ο πιο γρήγορα μεταδιδόμενος ιός επέβαλε τον πιο αργό και εσωστρεφή ρυθμό που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα για να σωθεί από την επιδημία του. Όπως και η διάδοση των πληροφοριών έφερε κι αυτή η επιδημία στην επιφάνεια τη διπλή όψη που έχουν τα πράγματα. Τη σύνδεση και την απομόνωση. Τη γνώση και την πληροφόρηση, τη σύγχυση και το μπέρδεμα. Προς θετική ή αρνητική κατεύθυνση.

Η διάδοση της πληροφορίας μας αποκαλύπτει τα πολλαπλά επίπεδα με τα οποία συνδέονται οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη, που με τη σειρά της αυτή η σύνδεση αποκαλύπτει την πολυπλοκότητα αυτού του κόσμου και τις ιδιαίτερες παραμέτρους αυτής της σύνδεσης (οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές κλπ). Δεν υπάρχουν σύνορα, χώρες, ούτε ιδιαίτερες πατρίδες και γειτονιές, πλέον. Όλος ο κόσμος μια κοινότητα. Η πανδημία του κορωναϊου μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε τι θα πει παγκοσμιοποίηση ! Και πως σ' αυτό τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όλοι είμαστε συνδεδεμένοι, αξεχώριστοι και αλληλοεξαρτώμενοι ο ένας από τον άλλον.

Και εδώ συμβαίνει κάτι εντυπωσιακό. Αυτός ο ίδιος Κορωναϊός που αποδεικνύει την σύνδεση, την αλληλεξάρτηση και την ταχύτητα στην οποιαδήποτε κίνηση, εσωτερική και εξωτερική μας βάζει ένα φρένο, προκειμένου να επιβιώσουμε ως είδος. Παντού στη Γη και στον καθένα ξεχωριστά.

Μας υποχρεώνει να ξεμοναχιαστούμε. Να αποσυρθούμε. Να σκεφτούμε. Να βιώσουμε τη ζωή πιο προσωπικά, σε πιο αργούς ρυθμούς. Να μπει ο καθένας μέσα στον εαυτό του. Να παρατηρήσει τις σκέψεις του. Να σχετιστεί διαφορετικά. Ακόμη και μέσα από το διαδίκτυο, αλλά διαφορετικά.

Η διακοπή του καθημερινού ρυθμού της ζωής, η αναστολή των εργασιακών δραστηριοτήτων, η καραντίνα και η διακοπή, σχεδόν, κάθε εξωτερικής κίνησης επέβαλε έναν εξαιρετικά αργό ρυθμό στη καθημερινότητα, επιβράδυνε δραματικά κάθε πρόγραμμα, όπου το 24ωρο είχε περισσότερες ώρες. Άρχισαν να δημιουργούνται νέες συνήθειες και άλλα μοντέλα εργασίας και ζωής, μέσα από το σπίτι. Αντικαταστάθηκαν οι περισσότερες από τις καθημερινές μας συνήθειες και για όσους εκπαιδεύτηκαν στις νέες τεχνολογίες αναπτύχθηκαν διαφορετικές ευκαιρίες για εργασιακές ή κοινωνικές σχέσεις.

Τι θέλουμε να διατηρήσουμε μέσα μας; τι αποδείχτηκε χρήσιμο και αποδοτικό με τι μπορούμε να αντικαταστήσουμε παλιά και δυσλειτουργικά μοντέλα και συνήθειες; Τι μπορούμε να ξεφορτωθούμε ως δυσλειτουργικό και άχρηστο με ανακούφιση;

Ίσως ακόμη να έχουμε την ευκαιρία να προσαρμόσουμε τους εσωτερικούς με τους εξωτερικούς ρυθμούς. Οι γρήγοροι εξωτερικοί ρυθμοί μας είχαν κάνει ξεκούρδιστα στρατιωτάκια που τρέχαμε πάνω κάτω, πέρα δώθε, απλώς διεκπεραιώνοντας, χωρίς συναίσθηση, χωρίς βιωματική ανταπόκριση, χωρίς συναίσθηση την κάθε φορά παρούσα στιγμή. Δεν προλαβαίναμε να μεταφέρουμε τη σημασία και το βίωμα της εξωτερικής κίνησης στον εγκέφαλο, που για κάποιους, ίσως, λειτουργούσε πιο αργά και δεν αφομοίωνε σωστά όλες τις εξωτερικές πληροφορίες. Ίσως, κάτι από όλα αυτά. Και πολλά ακόμα, επιπλέον, ή ένας συνδυασμός τους. Θα δούμε.... Είναι πολύ προσωπικά θέματα αυτά και οι απαντήσεις δεν είναι πρόχειρες.

Και οι σχέσεις μας έγινα διαφορετικές, αφού τα πράγματα γύρω μας αλλάζουν, δημιουργούνται διαφορετικά ερεθίσματα και καινούρια συναισθήματα. Καταλάβαμε τι σημαίνει «φοβάμαι», «φοβάμαι» τους διπλανούς μου, «υπομένω», «αγαπώ», «φροντίζω», «στερούμαι» , «θέλω» να κάνω ή «δέχομαι» να μην κάνω ότι έκανα πάντα. Επιλέγουμε «συνειδητά» ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα γεγονότα της ζωής. Τα κοινά και τα μοναχικά. Παλιά και Νέα. Όλα ανακατεμένα, όπως με λαμπάδα στο μπαλκόνι και σούβλες στην ταράτσα, εσωτερική καλλιέργεια της πίστης, της αυτεπίγνωσης και της τρυφερής αγάπης από απόσταση, ξένοιαστες βόλτες γύρω από το τετράγωνο, ψώνια στο σούπερ μάρκετ ή αγορές ον λάϊν, εργασία από το σπίτι, απόσυρση, διαλογισμός, τακτικό πρόγραμμα, νέες συνήθειες σούρσιμο με τις πιτζάμες από τον έναν καναπέ στον άλλο, εξερεύνηση νέων δημιουργικών πλευρών του εαυτού μου. Σιωπή. Καυγάδες. Ορισμένοι περιμένουν να περάσει όλο αυτό και να ξαναγυρίσει η «κανονικότητα» στη ζωή. Στη ρουτίνα, που δεν απαιτεί σκέψεις, ευθύνη και αλλαγή. Μόνο την αδράνεια της συνήθειας. Άλλοι νιώθουν ότι όλα έχουν αλλάξει δραματικά και η ανθρωπότητα προχωράει σε νέες κατευθύνσεις.

Το πιστεύουν και το εύχονται όλοι όσοι είχαν κουραστεί με όλα αυτά που συνέβαιναν για χρόνια. Αντιλήψεις, προσεγγίσεις και συμπεριφορές ανούσιες, ασύμβατες με τις ανάγκες της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας, ξεπερασμένες από τα ίδια τα γεγονότα που τρέχουν όλο και πιο γρήγορα. Η ανθρωπότητα πάλευε για χρόνια να απαλλαγεί από περιοριστικές αντιλήψεις και ιδέες, συνήθειες και συμπεριφορές τόσο παλιές και αγκυλωμένες, που χρειάζονταν επειγόντως αλλαγή, για να προχωρήσει ο καθένας μας λίγο παρακάτω και η ανθρωπότητα συνολικά. Θαρρείς και η κατάσταση της καραντίνας και του περιορισμού ήρθε για να διευκολύνει μέσα σε μερικές εβδομάδες έναν άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς που δεν μπορούσε η ανθρωπότητα να πετύχει μέσα σε αιώνες.

Μες τον αργόσυρτο ρυθμό της νέας καθημερινότητας είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τι μας συμβαίνει, ποιες είναι οι παράλογες απαιτήσεις και ανάγκες μας, ποιοι είναι οι βαθύτεροι φόβοι μας. Και αν υποφέραμε, ή βαριόμαστε, ή δυσφορούσαμε με τον άλλον ή τους άλλους γύρω μας, μήπως η μόλυνση από τον κορωναϊο είχε να κάνει με τις σχέσεις μας και όχι εμάς τους ίδιους προσωπικά; Ή μήπως μας έκανε πιο υπομονετικούς, γενναιόδωρους και ανεκτικούς με τους άλλους, γιατί είναι σημαντικοί και πολύτιμοι για μας; Όλες αυτές οι συνειδητοποιήσεις θα πάνε χαμένες, μόλις τελειώσει ο υποχρεωτικός εγκλεισμός μας; Πως θα αξιοποιηθούν στις προσωπικές και φιλικές σχέσεις, μέσα στην οικογένεια, από δω και πέρα;

Όλα είναι καινούρια. Διαφορετικά. Ούτε καλά, ούτε κακά, ακόμη. Πειραματιζόμαστε με τον εαυτό και τους άλλους γύρω μας. Είμαστε όλοι σε αναμονή....

Δεχόμαστε να συμμετέχουμε να σταματήσει κάτι που σαρώνει απειλητικά τη Γη ή αρνούμαι να ζοριστώ λίγο, να κλειστώ μέσα, να αφήσω τις συνήθειες μου; Μπορεί και να μας δουλεύουν, αλλά αυτό είναι το θέμα; Τι επιλογές κάνω ; Ανάμεσα στο να με δουλεύουν, κάτι δηλ. σαν πρόβα υποταγής, αποδυνάμωσης, απομόνωσης και έλεγχου, στο όνομα μια ψεύτικης απειλής, και ανάμεσα στην πιθανότητα να γίνω φορέας και να διασπείρω τον ιό σε δεκάδες άλλους, που με τη σειρά τους θα τον μεταδώσουν σε χιλιάδες και εντέλει εκατομμύρια και δισεκατομμύρια άλλους, τι επιλέγω; Να είμαι το κορόιδο ή ένας από τους εν δυνάμει διασπορείς; Συνεχίζω να αγνοώ τα μέτρα προφύλαξης, να κυκλοφορώ, να αγκαλιάζω περήφανος για την ανυπακοή μου τους άλλους, να φιλάω, να αγγίζω και να καμαρώνω που δεν με νίκησε ο φόβος. Μήπως με νίκησε η ανοησία; Γιατί, αν θέλω να αντισταθώ απέναντι σε «δεσμοφύλακες» και αποδεδειγμένες ύπουλες πολιτικές, μπορώ να το κάνω ανά πάσα στιγμή και ώρα. Να αντισταθώ απέναντι στην ανοησία, στη συνήθεια και στον ψευτοπαλληκαρισμό μπορώ ; Μπορούμε να συναινούμε σε δυσάρεστες μορφές κοινωνικής απομάκρυνσης για λίγο, έστω και αν νιώθουμε κορόιδα, προς στιγμή, μήπως και αναχαιτιστεί η πανδημία, ακόμη και αν είναι ψεύτικη; Τι μετράει πιο πολύ, αφού ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να αποδείξουν τα επιχειρήματα τους, δηλ. αν πρόκειται για πανδημία που χρειάζεται τόσο σκληρά μέτρα ή απλώς είναι μια χαζογρίππη. Ποιος το ρισκάρει ; και ποιος είπαμε ότι είναι ο λόγος ; η σούβλα στο χωριό;;; ποιες είναι πράξεις θάρρους και ελευθερίας πραγματικά; Η δική μου προσωπική ασυναρτησία ή η προστασία των άλλων; Ίσως τα ερωτηματικά είναι περιττά. Οι περισσότεροι έχουν ήδη απαντήσει....

Ο κορωνοϊός μας έκανε να καταλάβουμε κάτι πολύ πιο βασικό : ότι από την στάση μας εξαρτώνται και άλλοι και χρειάζεται να είμαστε πιο σοβαροί στις επιλογές μας. Υπάρχει η ανθρώπινη κοινότητα και όχι κράτη, ήπειροι και ημισφαίρια, για τα οποία άλλοι έχουν την ευθύνη τους. Ανήκουμε όλοι σε μια ενιαία συλλογικότητα και ο ένας εξαρτάται από τον άλλον. Οι αποφάσεις του καθένα, ότι κάνουμε ή δεν κάνουμε δεν αφορά πια μόνο εμάς προσωπικά ή το στενό οικογενειακό μας περιβάλλον, αλλά το κάθε άτομο στον πλανήτη Γη. Η αλληλεγγύη ή η αδιαφορία, ή η επιπολαιότητα παράγουν πολύ γρήγορα πλέον αποτελέσματα, που μπορεί να γυρίζουν με την ίδια ταχύτητα πίσω σε μας. Έχει αρχίσει να υπάρχει μια διευρυμένη ευθύνη που καλύπτει όλους και όλα και να μας εμπεριέχει.

Υπάρχει το μεγάλο και μικρό Σύμπαν. Μέχρι και τα παιδάκια είναι εξοικειωμένα με τα διαστημικά ταξίδια σε επανδρωμένες ή όχι αποστολές, με ταξίδια από τη γη στη σελήνη και σε πιο μακρινούς πλανήτες, φωτογραφίες και μεταφορά πετρωμάτων, έρευνες για την βιωσιμότητα και την πιθανότητα εγκατάστασης ανθρώπων εκεί. Συνηθισμένα πράγματα!!!

Τι γίνεται όμως με τον μικρόκοσμο; Πόσο καλά γνωρίζει και μπορεί να προστατεύσει η επιστήμη τον ανθρώπινο οργανισμό; Τα ανθρώπινα συστήματα πως ισορροπούν και πόσο γρήγορα κινείται η επιστήμη στο πεδίο του μικροβιακού μικρόκοσμου, της προστασίας της ανθρώπινης ζωής από κάθε είδους προσβολή της; πόσοι νέοι παθογόνοι παράγοντες δημιουργούνται, πως εξαπλώνονται και πως μπορούν να προσβάλλουν τους κατοίκους του πλανήτη μας συνεπεία της καταστροφής που δημιουργείται από την ίδια την ανθρώπινη δραστηριότητα ; Οι πανδημίες και η διασπορά των διάφορων ιών φαίνεται να συνδέονται με την ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη για βρώση ζώων, τις εντατικές καλλιέργειες των εδαφών. Συνυπολογίζοντας τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τη ρύπανση του περιβάλλοντος με χημικές ουσίες και γενικά την καταστροφή του οικοσυστήματος, που απελευθερώνει και διαφοροποιεί τη ζωή του μικρόκοσμου των ιών, των μικρόβιων με τα οποία έρχονται σε επαφή οι άνθρωποι η κατάσταση φαίνεται να γίνεται ζοφερή. Αυξάνεται η απελευθέρωση παθογόνων οργανισμών, μικροοργανισμοί, βακτήρια, μύκητες κλπ αναπαράγονται , διαδίδονται μας απειλούν. Ποιος ευθύνεται για αυτή την ανισορροπία; Η επιστήμη δεν προλαβαίνει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις, για την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Εμείς οι ίδιοι άνθρωποι γινόμαστε όλο και πιο γρήγοροι στην καταστροφή του πλανήτη μας, εκεί πάνω που κατοικούμε, εκεί που βρίσκονται τα σπίτια, οι οικογένειες και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Οι επιδημίες είναι το σύμπτωμα που το επιβεβαιώνει. Η προσωπική στάση που τηρεί ο καθένας από μας στις διατροφικές του συνήθειες, μέχρι το είδος της σακούλας που χρησιμοποιεί στο σούπερ μάρκετ, μπορεί να είναι μια ένδειξη σε ποια πλευρά του προβλήματος στεκόμαστε. Η επίδραση της προσωπική στάση στην συμβολή ή στην αποτροπή των επιδημιών αποκαλύπτεται δραματική και προκαλεί ίλιγγο. Αυτό έφερε στην επιφάνεια η πρόσφατη επιδημία!

Σε ορισμένους μπορεί να φαίνονται αυθαίρετες αυτές οι συνδέσεις, ε! ας το ψάξουν οι ίδιοι, υπάρχουν σοβαρές πληροφορίες και αποδείξεις σε όσους θέλουν να το ερευνήσουν παραπέρα στο διαδίκτυο! Είπαμε, η γνώση είναι ελεύθερη, ανάλογα με το πώς ερευνάς, πως διαβάζεις, πως συμπεραίνεις!

Ούτε το θέμα δεν είναι να ρίξουμε το ανάθεμα στους κινέζους. Ούτε να χασκογελάμε για την απιθανότητα να φταίει ο κορωναϊός, ανάλογα με πόσα κιλά μπριτζόλες τρώω τον μήνα, ή να περιγελάμε τους «μυστήριους» χορτοφάγους ή αυτούς που σχολαστικά επιλέγουν τι βάζουν μέσα τους, προκειμένου να αποφύγουν να καταπιούν όλα τα δηλητήρια από το αλόγιστο ράντισμα φυτοφαρμάκων των φρούτων και λαχανικών! Ας σκεφτούμε οι ίδιοι. Για τον εαυτό του ο καθένας! Μην πιστεύουμε αυτά που μας λένε οι άλλοι, χωρίς έρευνα. Οι ψευδείς πληροφορίες διαδίδονται όπως οι ιοί. Όπως και το «ύφος» και το στυλ της ζωής που άκριτα μας επιβάλλουν υπόγεια και καμαρώνουμε αυτάρεσκα. Επίσης, η υπερπληροφόρηση, που συχνά δεν την ξεχωρίζεις από την παραπληροφόρηση μας δημιουργεί σύγχυση και παραιτούμαστε από κάθε προσπάθεια αποκάλυψης της αλήθειας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πληροφόρησης μπορούν να παίξουν τον ίδιο ρόλο. Μια ψεύτικη πληροφορία μπορεί να μεταδοθεί και να οικειοποιηθεί με τον ίδιο τρόπο που μπορεί γίνει και με μία πραγματική. Χρειάζεται διάκριση και καθαρός νους. Ας είμαστε επιφυλακτικοί και ας ερευνούμε οι ίδιοι τις πηγές με λογική και ψυχραιμία. Ας μην καταπίνουμε αμάσητη κάθε πληροφορία, ούτε να αμφισβητούμε τα πάντα ακόμη και τα αυτονόητα. Ας μην συμβάλλουμε απερίσκεπτα στο χάος που εξυπηρετεί μόνο όσους το προκαλούν. Αυτή η περίοδος αυτό πρόβαλλε σαν πρώτιστη ανάγκη. Την διάκριση του νου! Μαζί με την ποικιλομορφία στις συμπεριφορές, την ευελιξία στις αλλαγές, την εμμονή στις παλιές συνήθειες. Τα άμεσα και κατά κανόνα λανθασμένα αντανακλαστικά ορισμένων , την ήσυχη αναμονή κάποιων άλλων, πιο στοχαστικών. Και πολλά πολλά ακόμη!

Η περίοδος της απαγόρευσης και του εγκλεισμού έφερε στην επιφάνεια πολύ σημαντικά θέματα, όπως τα κριτήρια των επιλογών και των αποφάσεών μας, τα βαθιά και αναμφισβήτητα βιώματα και τις επιγνώσεις που νιώσαμε, στη διάρκεια ενός αργόσυρτου ρυθμού, που κατά παράδοξο τρόπο, τα έκανε όλα πιο ανθρώπινα και αληθινά, αδιάψευστα και ψυχικά αφομοιωμένα. Αξιώματα καθολικής ισχύος για την ιδιοσυγκρασία, τον ψυχισμό και τον χαρακτήρα του καθένα ξεχωριστά. Δεν ξέρω πόσο σίγουροι είμαστε οι περισσότεροι ότι θέλουμε ή μπορούμε να επιστρέψουμε στην προηγούμενη «ομαλότητα» και αν θα είμαστε οι ίδιοι με πριν. Εμείς, τα παιδιά μας, οι φίλοι μας, οι σχέσεις που είχαμε, ο τρόπος που εργαζόμαστε, που κινούμαστε και πριν απ' όλα ο τρόπος που σκεφτόμαστε.

Ο κορωναϊός έθεσε επί τάπητος ένα ερώτημα που στριφογύριζε γύρω από το κεφάλι μας σαν ενοχλητική μύγα. Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο, έναν νέο πολιτισμό, έναν νέο εαυτό και να συνδεόμαστε με τους άλλους με έναν διαφορετικό τρόπο;

Που χρειάζεται να πάμε, άραγε, αυτή την εποχή, προσωπικά, ιδεολογικά, πνευματικά, σε κάθε επίπεδο και τομέα, μ' αφορμή την επιδημία του κορωναϊου, που μας έχει θέσει σε υποχρεωτική απόσυρση και «εγκλεισμό» ; πως χρειάζεται να προχωρήσουμε; Με τι τρόπο και ρυθμό;

Φαίνεται ότι η κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί σε όλο τον πλανήτη με τον κορωναϊο έχει δημιουργήσει μια νέα πρόκληση. Η υποχρεωτική απόσυρση δίνει μια ευκαιρία, για όσους θέλουν να την αξιοποιήσουν, να στοχαστούν πάνω στα θέματα αυτά και να αλλάξουν ότι χρειάζεται να αλλάξει. Ιδέες, συνήθειες, δεδομένα, βεβαιότητες, σχέσεις και προγράμματα.

Όταν περάσει ο φόβος και τελειώσει αυτή η περιπέτεια του πλανήτη, ας μην τα ξεχάσουμε όλα αυτά! Ως ανθρωπότητα είχαμε την ευκαιρία μας. Ας μην την πετάξουμε. Γιατί μετά.... ποιος ξέρει; θα έχουμε κι άλλη ευκαιρία τόσο ήπια; η φύση και ο ίδιος ο πλανήτης θα έχουν απέναντι μας συμπεριφορά τόσο αβρή και ανεκτική ή ... ;;;

Βίκυ Πενταγιώτη