Ο Απρίλης είναι ο Μήνας ο Σκληρός

Ενας παράξενος μήνας που έκανε και τη ζωή μας παράξενη. Όχι άσχημη! Παράξενη! 

"Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός" Τ.Σ. Έλιοτ, "Έρημη χώρα", μτφρ. Γ. Σεφέρης 

Aυτός ο μήνας έμοιαζε με Σαββατοκύριακο που δεν έλεγε να τελειώσει. Δεν ήταν ακριβώς ενας οποιοσδήποτε μήνας αλλα μια «περίοδος», μεταβατική, που θα είχε πριν και μετά.

Ενας παράξενος μήνας που έκανε και τη ζωή μας παράξενη. Όχι άσχημη! Παράξενη!

Σε πολλούς δεν αρέσει να τα βάζουν με τη μοίρα, έτσι κλείστηκαν αγόγγυστα στα σπίτια τους, περιμένοντας να περάσει. Άλλοι που πίστευαν ότι είναι άτρωτοι από οποιαδήποτε μοίρα, μιας και, πίστευαν, ότι ο καθένας φτιάχνει τη δική του, κλείστηκαν επίσης, απλώς λίγο πιο αποθαρρυμένοι, όχι από την ίδια κοινή απειλή, αλλα από μια άλλη, άγνωστη, που δεν ήξεραν πώς να παλέψουν. Και άλλοι απλώς έμειναν στα σπίτια τους, χωρίς να χάνουν το κέφι τους, κάνοντας ότι μπορούσαν για να περνάει ο καιρός όμορφα, βλέποντας τα πράγματα εντάξει! Μερικοί είχαν ή δημιουργούσαν καποιο στόχο, οι περισσότεροι βαριόντουσαν, γιατι δεν είχαν κανένα, αλλα πάντα έτσι δεν ήταν; Αλλοι διάβαζαν και εβλεπαν σειρές και ταινίες στο νετφλιξ, ανταλλασαν απόψεις, οπου πάντα το outlander κερδιζε τις καλύτερες, και σχεδόν όλοι επικοινωνούσαν δεκαπλάσια από πριν, στο skype και στο messenger ολη μέρα, για το παραμικρό, ακόμη και για συνταγές με ρεβύθια. Σε μερικούς που ξέρω, το σουβλιστό αρνί, ίσως να τους έλειπε στο χωριό του συμπέθερου, αλλά θα βολευόντουσαν και με αρνάκι στο ταψί. Οι περισσότεροι όπως πάντα! Στο μεγάλο Χωριό! Οι νοικοκυρές έβαζαν πλυντήρια μόνο για πυτζάμες και σεντόνια και έμαθαν να ψωνίζουν ον λάϊν. Ενώ για κάποιους άλλους αυτή η περίεργη εποχή ήταν μια από τις ευτυχέστερες στη ζωή τους, όπως πχ του Αργύρη που ερωτεύτηκε την Μαρίνα, αλλα που δεν μπορούσαν να συναντηθούν από κοντά, λόγω της απαγόρευσης, και επικοινωνούσαν μόνο διαδικτυακά, καθώς ο ερωτας φούντωνε και ήταν και οι δυο ξεμυαλισμένοι και τους απασχολούσε ότι είχαν ξεφύγει εντελώς. Απο τα προγράμματα και τις ρουτίνες, συμπλήρώναν σοβαροί, λες και ολοι οι αλλοι τα τηρούσαν ! Αλήθεια, πως θα ήταν η πρώτη συνάντηση, αφού όλα τα ήξεραν ο ενας για τον άλλον, όλα τα είχαν πει και ολες τις στρατηγικές κατάκτησης και τακτικές γοητείας τις είχαν εξαντλήσει; Μπορεί να βιωθεί ο έρωτας με συνοπτικές διαδικασίες και από μακριά; Πλησίαζε και το Πάσχα και οι περισσότεροι δεν πολυεδιναν σημασία σε ότι αλλαζε, εφόσον δεν ένιωθαν να τους απειλεί κάτι πραγματικά. Προς το παρόν ήταν όλα καλά, αφού στο παρόν όλα είναι καλά! Οσοι ήταν σε «αναστολή εργασίας» θα επαιρναν το επίδομα παρακολουθώντας προγραμματα τηλεκατάρτισης και άλλοι που έμαθαν να εργάζονται από το σπίτι ίσως παραξενευόντουσαν αν ξαναπήγαιναν στο γραφείο με το αφεντικό πάνω από το κεφάλι, δίπλα σε δύστροπους συναδέλφους. Ουφ! Θα ξαναπροσαρμόζονταν, είχαν μάθει πως. Ωρες ωρες λέγαμε ή σχεδιάζαμε ταξίδια σε αλλους πλανήτες με τηλεμεταφορά. Μικρές απερισκεψίες, βέβαια, που ποτέ δεν έφταναν στα όρια της παράκρουσης, λόγω παρατεταμένων διαλογισμών. Ωστόσο νιώθαμε μια ελευθερία να πούμε και να φανταστούμε εκ του ασφαλούς πράγματα για το μέλλον, γιατί στα «δύσκολα» είχαμε βγει παλληκάρια και νιώθαμε προστατευμένοι στα διαμερίσματα μας, με στοκαρισμένα τρόφιμα για τρεις μήνες, με τη θέρμανση ή την ψύξη ανάλογα με τις μέρες, γιατί ο καιρός παρέπαιε μαζι με μας ανάμεσα σε μια γλυκεία, εκμαυλιστική ανοιξη και ένα δυσάρεστο χειμώνα που γλιστρούσε διαρκώς προς τα πίσω ηττημένος, παρασύροντας και λύματα θανατηφόρων ιών.

Λίγο μόνο, η Χρυσούλα, μας τάραζε με τον αλαφροϊσκιωτο βλέμμα της που έβλεπε ερπετοειδή να μας παραμονεύουν από άλλα αστρικά συστήματα, να εκτοξεύουν ιους και βακτήρια κατά του πλανήτη Γη και να φοβάται ότι οι μυστικοί σύμμαχοι τους σε ολες τις κυβερνήσεις και τους οργανισμούς του κόσμου μας κλείσανε στα σπίτια για να προλάβουν να φτιάξουν εμβόλια με τσιπάκια κλπ με διαστημικές τεχνολογίες της ΝΑΣΑ, δεν τα είχε καταλάβει ολα καλά, έβαζε και δικά της, ώστε να μας μετατρέψουν σε μεταλλαγμένους, σε ρομποτοειδή ανθρωποειδή και άλλα. Φόβος και τρόμος σ' επιανε να την ακους να παραληρεί με δαύτους, αποδιωχνώντας τα φαντασματα και τις αρνητικές ενέργειες με ενεργειακούς καθαρισμούς, με θυμιάματα από φασκόμηλο και ραντίσματα με αιθέρια έλαια και ροδόνερα. Όμως, εμείς την καθησυχάζαμε ασφαλείς και σίγουροι κάτω από την φωτισμένη καθοδήγηση του δασκάλου μας, τις ένθερμες προσευχές του και την ακλόνητη πίστη του ότι όλα γίνονται για την Εξέλιξη μας, με καθημερινά βιντεακια και ομιλίες του στο youtube που παρακολουθούσαμε ανελλιπώς καθημερινά πρωϊ-μεσημέρι-βράδυ, σαν αντιπυρετικό, που μας έριχνε τις εσωτερικές θερμοκρασίες και την έξαψη και καλλιεργούσε την εσωτερική γαλήνη για βαθύτερους υπερβατικούς διαλογισμούς και δεήσεις υπέρ ολης της Ανθρωπότητας. Είχαμε κλείσει για τα καλά τις τηλεοράσεις, διαβάζαμε ωραία βιβλια που καλλιεργούσανε το πνεύμα και το νου μας, βλέπαμε κουλτουριάκες ταινίες και επιλεγμένες σειρές και κάναμε πολλή εσωτερική εργασία, απαντώντας στα ερωτηματολόγια που μας έστελνε βροχηδόν η συντονίστρια μας των ομάδων Αυτογνωσίας. Εννοείται ότι δεν παραλείψαμε ούτε μία συμμετοχή μας στις τηλεσυναντήσεις, που αντικατέστησαν τις τακτικές εβδομαδίαιες δια ζώσης συναντήσεις μας, για θέματα πνευματικής Εξέλιξης και Αυτοβελτίωσης. Φτιάξαμε λοιπον τη ρουτίνα μας, ίδια κατά βάθος, σε άλλη κλίμακα. Σύντομες βόλτες στο τετράγωνο, μακρόσυρτες διαδικτυακές συνομιλίες, απαγορευμένες προσωπικές επαφές, χαλαρώσεις, διαλογισμούς και μόνο όσοι ήταν περίεργοι διερωτόντουσαν πως νιώθω γι' αυτό, πως νιώθω για το άλλο, πως θα έχει εξελιχθεί η ζωή μας σε λίγους μήνες και ακόμη λιγότεροι ήταν αυτοί που επαιρναν την πρόκληση στα σοβαρά, για να μηδενίσουν το κοντρόλ και να ξεκινήσουν από την αρχή, συμμετέχοντας δραστήρια σε μια άλλη ζωή, με άλλες σκεψεις, άλλες συμπεριφορές, με άλλες παραμέτρους. Ποιες ; Που; Πως; Γιατί; Ελάχιστοι δήλωναν «συμμετοχη σε ολο του τουρ»! Η κατάσταση, όπως πάντα συμβαίνει, έρρεε προς δύο βασικές κατευθύνσεις. Η μία πλευρά «πότε θα τελειώνει ολο αυτό να ξαναγυρίσουμε στην προηγούμενη ζωή μας», στην προηγούμενη ρουτίνα μας, και η άλλη πλευρά, προσαρμόστηκε γρήγορα στη νέα ρουτίνα, η κατάσταση «ήταν ευχαριστη, ακίνδυνη και -γιατί όχι ;- το ίδιο φυσιολογική» με την προηγούμενη, απλώς λίγο διαφορετική, αρκεί να σκάμπαζες λίγο από νέες τεχνολογίες. Λίγο πολύ ολοι τα είχαν βολέψει μέσα τους. Απ' ότι φαινόταν η ζωή θα τραβούσε έτσι από δω και πέρα και όχι αλλιώς. Συνεχίζαμε να αγαπάμε ο ένας τον αλλον, να επικοινωνούμε μέσω ιντερνετ, να κουτσοδουλεύουμε, να μισοπληρωνόμαστε, πολλα δεν χρειαζόμαστε, μόνο τα απαραίτητα, είχαμε τις απαραίτητες πληροφορίες και αρκετή διασκέδαση στα διαδικτυακά κανάλια, ηλιόλουστα διαμερισματα και ντουλάπια που ξεχείλιζαν από προμήθειες, τις δικές του αναμνήσεις και μετρημένες προσδοκίες ο καθένας, το καλοκαιράκι ήταν κοντά, και οι θάλασσες μας περίμεναν. Τι άλλο θέλαμε; Γιατί να ταραζόμαστε; Ισως, σκεπτομαι, ο Τζώρτζ που ταξιδευε 300 μέρες το χρόνο, πως θα το κάνει τώρα; Παρηγοριόμουν πάντως, είναι πανούργος αυτός, μπορεί και περπατώντας να χαθεί στη γη. Και ακόμη ο Ντεϊβιντ και η Κίμ που το κτήμα τους στο Βερμοντ το γύριζες από τη μια άκρη στην άλλη μόνο με αλογο ή ηλεκτρικό αυτοκινητάκι, πως θα βιώνουν τον αποκλεισμό; Αλλα μήπως αυτοί πάντα στη ξύλινη βίλα τους δεν ηθελαν να είναι αποκλεισμένοι; Δεν ξέρω τίποτα και για κανέναν πια, ούτε καν για μένα.

Δεν είμαι πνεύμα αντιλογίας, ούτε πάω γυρεύοντας για μπελάδες, αποστρέφομαι τις ασκοπες νοητικές περιπλανήσεις και τις αγονες φαντασιοκοπίες. Κάθομαι ήσυχα στα αυγά μου, κάνω το καλύτερο που μπορώ , περιμένοντας να ακούσω, αν και πότε θα ηχήσει ένας κάποιος εσωτερικός συναγερμός...

Απρίλης 2020

Λένα Μόραλη