Πως η Απαγόρευση της Αεροπλοϊας Θεραπεύει τους Ιούς

Η απαγόρευση της αεροπλοϊας τους βρήκε όχι μόνο σε διαφορετικά μέρη αλλα και σε διαφορετικά κράτη... 

Η απαγόρευση της αεροπλοϊας τους βρήκε όχι μόνο σε διαφορετικά μέρη αλλα και σε διαφορετικά κράτη, σε διαφορετικές ηπείρους. Η επιστροφή αδύνατη, ανεπίλυτα θέματα γραφειοκρατίας, απαγορεύσεις μετακινήσεων μεταξύ κρατών, αδύνατη η μεταφορά από χώρα σε χώρα.

Ξέμειναν ο καθένας στον τόπο που βρέθηκε. Αδύνατη η προσπάθεια να ανταμώσουν! Σαν να είχε φτάσει η ωρα και για τους δύο να ενηλικιωθούν, ανεξαρτητως ηλικίας, κι ας είχε αυτή τα διπλα του χρόνια, αφου πέρσι πάτησε τα πενήντα.

Αρχισαν και οι δυο να ασχολούνται με τα καθημερινά τους, με τις ξεχωριστές ζωές τους, να τακτοποιούν ότι χύμα υπήρχε μέσα τους, σαν τα ντουλάπια της θείας Μαρίτσας που τα ειχε βγάλει όλα έξω και με τον εγκλεισμό είχε αποφασίσει να βάλει τάξη στο τριόροφο, στις αποθήκες του υπογείου, στον πρώτο, δεύτερο και τρίτο όροφο που έμενε αυτή, οι θυγατέρες, οι γαμπροί και τα εγγόνια της.

Αυτή συνέχιζε να δουλεύει σαν νοσοκόμα, ευτυχώς όχι σε νοσοκομείο αναφοράς, σαν την «Σωτηρία», ας πούμε, που έτρεμε το φυλλοκάρδι της για το τι σήμαινε αυτό για τις συναδέλφους της, αλλα στο άλλο μεγάλο νοσοκομείο της περιοχής. Δόξα τω Θεώ! Της άρεσε η δουλειά της και τα «επείγοντα». Ηταν πρόθυμη, εξυπηρετική, γρήγορη στις αποφάσεις και ίσως για πρώτη φορά στη ζωή της κατάλαβε ότι όλα αυτά δεν εξυπηρετούσαν μόνο το ρόλο της μητέρας, της συζύγου ή της αδελφής. Ως τότε τα είχε θέσει στην υπηρεσία των άλλων.... Τώρα ήταν μόνο αυτή και ο εαυτός της. Ισως η απουσία του γιου της να είχε αρχίσει να λειτουργεί θετικά για τη δική της ζωή. Ισως η απομάκρυνση από συγγενικά ή αγαπημένα πρόσωπα να της έκανε καλό... ίσως να καταλάβαινε ότι τώρα καθώς ήταν απολύτως αποσυνδεμένη από όλους, το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τα βγάλει πέρα με τη δική της ζωή. Μπορεί να χαλάρωνε λιγάκι και να ζούσε όπως έρχονταν τα πράγματα, χωρίς να είναι διαρκώς στην τσίτα, να φοβάται διαρκώς για τη γνώμη των αλλων, πρώτα του γιού της, μετά του αδελφού της, μετά της οικογένειας, μετά του διευθυντή της, μετά των συναδέλφων και ο κατάλογος δεν έλεγε να τελειώσει. Το πώς νιώθει μια χήρα μητέρα για την γνώμη όλων αυτών είναι μια πολύ περίπλοκη υπόθεση! Σαν να υπήρχε διαρκώς ένα φρένο μες τα παπούτσια της που την έκανε να μετράει κάθε της βήμα, να νιώθει εμποδισμένη σε κάθε τι, όχι ακριβώς δυστυχισμένη, απλώς συγκρατημένη. Αντιστεκόταν στη ζωή λες και της είχαν επιβληθεί τόσοι κώδικες συμπεριφοράς και ευπρέπειας! Και πόσο βάρος σήκωνε το παιδί της από την άρνηση της μάνας του να ζήσει τη ζωή της! Για χάρη του, μάλιστα!

Αυτός την είχε δει να είναι ζεστή, τρυφερή, κεφάτη, ορμητική και καμιά φορά ακραία όσο ζούσε ο πατέρας του. Ηταν όμορφη γυναίκα, ελεύθερη, τσαχπίνα, λίγο αλανιάρα. Μετά το θάνατο του άντρα της έγινε άλλη. Μαζεύτηκε, αυτοπεριοριστηκε λες και ηταν ο μόνος τρόπος να θεωρηθει καλή κι υπεύθυνη μάνα, ίσως και πατέρας, ίσως και τα δύο μαζί. Μαράζωσε, κατσιασε. Σαν να σβησε η εσωτερική της φλόγα, λες και ήταν δανεική, από τον άντρα της. Σαν να ήταν αξεσουάρ δικό του. Πως γίνεται ενας άνθρωπος να εμφανίζεται τόσο διαφορετικός σε αλλαγή των συνθηκών; Πως γίνεται να αλλάζει ρόλους που από τη φύση τους δεν επιδέχονται δραστική αλλαγή; Πως γίνεται μια θερμή και ερωτική φύση, ως σύζυγος, να γίνεται ψυχρή σαν ξυλάγγουρο όταν μένει χήρα, χωρίς άντρα δίπλα της; Πως γίνεται μια παιχνιδιάρα, αντιαυταρχική μητέρα να γίνεται αγέλαστη, τυπική, ψυχαναγκαστική κηδεμόνας, για το ίδιο της το παιδί; Πως ενώ ζούσε με εκστατική χαρά τη συμμετοχή στις γιορτές και τα πανηγύρια τώρα, ως χήρα, απλώς παρακολουθούσε βλοσύρή τους αλλους να γλεντάνε, σαν νατανε απρέπεια; Πως ενώ πριν το γάργαρο γέλιο της γαργαλούσε και τους άλλους να ξεκαρδίζονται, τώρα έγινε ένα τσιγγούνικο χαμόγελο ;

Η αιφνίδια και άδικη απώλεια του άντρα της, αντί να της δώσει την ελευθερία να αποφασίζει όπως ήθελε για τη δική της ζωή, την στρίμωξε σε μοντέλα κοινά αποδεκτής συμπεριφοράς, ανταλλάσοντας την προσωπική της ελευθερία με ένα καλό όνομα στην κοινωνία, μια καλή γνώμη για το άτομο της, μια πλήρη αποδοχή του ηθους και του ρόλου της ως υπεύθυνης μητέρα. Της άρεσε και την πονούσε ταυτόχρονα αυτή η δέσμευση που είχε αναλάβει! Εσερνε τα πόδια της από το νοσοκομείο στο σπίτι και τανάπαλιν, και τη ζωή της σαν μια βαριά αλυσίδα με μπάλα φυλακισμένου, που της είχαν δώσει το κλειδί και κείνη το είχε πετάξει στο πηγάδι.

Με την απαγόρευση της αεροπλοϊας μεταξύ των χωρών έγινε κάτι περίεργο. Με την απόσταση σαν να απαλλάχτηκε από κάθε ρόλο, σαν να είχε έρθει η ωρα να γίνει ο εαυτός της, να ζήσει για κείνη. Δεν ήξερε τι σημαινε αυτό, το σίγουρο είναι ότι ο ενας περίεργος ιός την είχε καταλάβει ακόμη και αν δεν είχαν εκδηλωθεί τα συμπτώματα του.

Την άλλη μέρα, είχε εφημερία στη πιο δύσκολη νυχτερινή βάρδια, όταν ο εφημερεύων παθολόγος, ηρθε στη ρεσεψιόν αναστατωμένος. Ενας ασθενής πρόσφατα εγχειρισμένος είχε περίεργα συμπτώματα, ψηλό πυρετό και κάποια αλλα ανησυχητικά σημάδια. Την έστειλε να φωνάξει τον ειδικευόμενο στις λοιμώξεις γιατρό που κοιμόταν στην πτερυγα της εφημερίας. Ετρεξε ξέπνοα, χτύπησε ελαφρά την πόρτα, δεν απάντησε κανείς, πήρε το θάρρος και την ανοιξε και μπήκε ήσυχα μέσα. Ο νεαρός ειδικευόμενος κοιμόταν κατάκοπος, γυμνός από τη μέση και πάνω με τα δυνατά χέρια απλωμένα, το πλατύ στέρνο να αναπνέει ρυθμικά και το όμορφο κεφάλι γυρισμένο λίγο στο πλάϊ. Τον πλησιασε σιγά σιγά να μην τον τρομάξει. Εμεινε πάνω του σιωπηλή κοιτώντας τον. Τόση ομορφιά, τόση νεότης, τόσο σφρίγος, της ήρθαν δάκρυα στα μάτια! Δεν μπορούσε να κινηθεί. Κάθησε στο πλάι του ράντζου, έβαλε τα δάκτυλα της ελαφρά πάνω στον ώμο του, τον χαϊδεψε, της ηρθε λιγοθυμιά, τράβηξε το χέρι της ντροπιασμένη. Του χάϊδεψε το μέτωπο, του ίσιαξε τα μαλλιά προς το πλαϊ. Εκείνος άνοιξε τα μάτια... την κοίταξε απορημένος, θορυβημένος. Εκείνη τον καθησύχασε, του ζήτησε συγνώμη για την αναστάτωση, υπήρχε μεγάλη ανάγκη, τον ζητούσαν επειγόντως. Τόση ώρα δεν είχε ακούσει το μπίπερ. Πετάχτηκε απάνω, τίναξε τα σκεπάσματα από πάνω του, ανακάθησε με τα γυμνα του πόδια στο πάτωμα. Δεν της διέφυγε ούτε το γυμνασμένο σώμα του ούτε η στύση του... «με την ησυχία σας» του είπε ταπεινά... άλλωστε οι νοσοκόμες είναι εξοικειωμένες με ολες τις πλευρές του ανθρώπινου σώματος, τα υγρά, τα στερεά, τις αλλαγές των πιο μικρών ενδείξεων της υγείας, της ασθένειας, της αδυναμίας και της απόλυτης φυσικής δύναμης και ομορφιάς. Αυτός εδώ ο νεαρός ειδικευόμενος, όμως, ήταν θαύμα της φύσης. Εφυγε γρήγορα για να κρύψει την ταραχή , την ντροπή, τον ανομολόγητο πόθο της. Σε ολη την υπόλοιπη βάρδια έκανε κάθε τι για να τον συναντάει και να είναι δίπλα του. Και δυστυχώς είχε εμφανιστεί το πρώτο κρούσμα στο νοσοκομείο τους και είχαν κηρύξει συναγερμό! Και σε κείνη είχε ηχήσει εσωτερικός συναγερμός, είχε και κείνη νοσήσει αρκετές ώρες πριν, με εντελώς διαφορετικά συμπτώματα.

Μετά τη βάρδια της, αγκαλιάστηκαν σφιχτα στο κρεβατάκι στο θάλαμο που ξεκουράζονταν οι γιατροί και τον άφησε να κουρσέψει το όμορφο σώμα της. Διατηρούσε ακόμη την ομορφιά της και φαινόταν πολύ μικρότερη από την ηλικία της. Οι γυναίκες αργούν πια να γεράσουν, είναι μικρότερες κατά δέκα χρόνια από την ηλικία τους, αλλα κανείς από τους δυό τους δεν νοιαζόταν για ληξιαρχικες πράξεις γέννησης και γενεαλογίες. Το πάθος έρεε σαν ποτάμι και ο πόθος τους έκανε τολμηρούς σε κάθε είδους εξερευνήσεις και πειραματισμούς σε χώρο, χρόνο και περιστάσεις. Ακολουθούσε εκρηκτική απόλαυση στα σπλάγχνα τους και πάναγνη συγκίνηση στις καρδιές τους. Στην πρώτη νόμιμη ευκαιρία, στην πρώτη ελευθερη υπηρεσίας ώρα, σε κάθε χώρο, σε κάθε στάση.

Αρχιζε να ιπταται ένα πέπλο ευφορίας και χαράς σε ολο το νοσοκομείο, σαν να τους είχαν ραντίσει με ευφορικό σπρέϋ, οι τραπεζοκόμες εδιναν διπλες μερίδες ζελέ, οι καθαριστριες καθάριζαν τα πατώματα χορεύοντας ταγκό με τις σφουγγαρίστες, οι τηλεφωνήτριες εξυπηρετούσαν με χαδιάρικες φωνές, οι χειρούργοι εγχείριζαν, εκτός προγραμματος, όσους από τους συνοδούς είχαν αποστήματα, παρανυχίδες και ακίνδυνους σπίλους, οι συνοδοί άλλαζαν μόνοι τους τις πάπιες, οι ασθενείς ανάρρωναν γρήγορα και καλά, χωρίς περιπλοκές. Οι μικροβιακές λοιμώξεις είχαν εξαφανιστεί και ο ασθενής που είχε χαρακτηριστεί ως πρώτο κρούσμα είχε φύγει από την ΜΕΘ και στριφογύριζε στις αιθουσες αναμονής διηγούμενος την περιπέτεια του από την οποία είχε βγει νικητής, ήταν πλεον αρνητικός στον ιό, σε λιγότερο από δύο εικοσιτετράωρα, χωρίς καμιά άλλη παρενέργεια. Στο νοσοκομείο είχε γίνει ένα θαύμα. Ολοι το ένιωθαν και κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί.

Οι δύο ερωτευμένοι, στις κοινές βάρδιες τους που τις επεδίωκαν συστηματικά έλιωναν σε κάθε άγγιγμα, κοιτάζονταν εκστατικοί, βυθίζονταν παράφορα ο ένας μέσα στην αύρα του αλλου, ακόμη και αν τους χώριζαν αρκετά μέτρα. Και μετά το τέλος της βάρδιας συνέχιζαν να δημιουργούν κύματα χαράς και αγάπης, καθώς μάζευαν ευσπλαγχνικά και φιλάνθρωπα κάθε στερημένο και μοναχικό πλάσμα που βρίσκανε στο διάβα τους, μέσα στο κουκούλι του έρωτα που σκέπαζε αυτούς τους δυό και ανοιγε σαν ομπρέλα πολλά μέτρα γύρω τους.

Γύριζαν στους δρόμους και τα πάρκα, τις γειτονιές και τα δασύλια, στις λεωφόρους και στα υποστεγα τακτοποιώντας το χάος του φόβου, καθώς άφηναν τον έρωτα τους να δημιουργεί απολαυστικά ζωηρές και εύθυμες καταστάσεις παρέκλισης, ανατροπής και αποσυναρμολόγισης χωρίς να νοιάζονται οι ιδιοι αλλα ούτε και κανένας άλλος! Καλυτερα έτσι παρα η επιβεβλημένη τάξη και η κοινωνική ευρρυθμία, σκέπτονταν οι περισσότεροι. Ηταν απλώς ερωτευμένοι και ζούσαν ελεύθεροι τον έρωτα τους. Όπως κάνουν, δηλαδή, ολοι οι ερωτευμένοι άνθρωποι, ακόμη και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες. Όμως, οι συνθήκες, τελικά, αποδεικνύεται ότι δεν είναι ούτε εύκολες, ούτε δύσκολες, απλώς είναι αυτές που είναι, αρκεί να εξυπηρετούν τους σκοπούς των ανθρώπων. Ειδικά όταν ο σκοπός αυτός είναι ιερός και ευλογημένος και έχει να κάνει με την Αγάπη. Ακόμη περισσότερο τον Ερωτα, εκείνων των μοναχικών και έρημων ανθρώπων, που μόλις τον νιώσουν στις καρδιές τους, του παραδίδονται σεμνά, ταπεινά και ενάρετα, χωρίς αρνήσεις και δυσπιστίες, και ποτέ, μα ποτέ, μετά δεν είναι ίδιοι, ούτε αυτοί ούτε κανείς άλλος! Οι ερωτευμένοι άνθρωποι είναι άτρωτοι και απροσβλητοι από κάθε νόσο και ιό. Ισως, οι ανθρωποι αρρωσταίνουν, γιατί δεν ερωτεύονται όσο συχνά χρειάζεται. Γιατί ο Ερωτας ολους τους φροντίζει και τους γιατροπορεύει. Τους ίδιους τους ερωτευμένους πριν απ' ολους, όσους βρεθούν κοντά τους και δίπλα τους, δυναμώνει το ανοσοποιητικό και ενισχύει τα κύτταρα, ρίχνει τον πυρετό και τα τριγλυκερίδια, θεραπεύει την ποδάγρα, τις διάρροιες, τις φλεγμονές, τις λοιμώξεις, τις ιώσεις ειδικά δε σ' εκείνους που κλείστηκαν στα σπίτια τους νομίζοντας ότι θα γλυτώσουν και από τον ιό και από τον Ερωτα. Ολοι ξέρουν ότι είναι ανίκητος. Ο Ερωτας! Όχι ο ιός!

Οι ίδιοι αυτοί ερωτευμένοι τα επόμενα χρόνια προσφέρθηκαν εθελοντικά να μπουν σε ομάδες ελέγχου, σε έρευνες πρωτοπόρων πειραμάτων, σχετικά με το εμβόλιο των ενδορφινών, όπως λέγονται επιστημονικά οι ορμόνες της ευτυχίας. Πρόκειται για μικρές αλυσίδες πρωτεϊνών (νευροπεπτίδια) που παράγονται στην υπόφυση και τον υποθάλαμο του εγκεφάλου των ερωτευμένων, κυρίως, απελευθερώνονται μέσω του νωτιαίου μυελού και διοχετεύονται στην κυκλοφορία του αίματος και είναι αφενός μεν παυσίπονο εκατό φορές πιο ισχυρό από την μορφίνη, αφετέρου δε ηρεμούν, γεννούν αίσθημα ευδαιμονίας, βελτιώνουν τη διάθεση και εξουδετερώνουν τα υψηλά επίπεδα της αδρεναλίνης, που προκαλεί το στρες. Παράλληλα, ισχυροποιούν το ανοσοποιητικό σύστημα και καθυστερούν την εξέλιξη της γήρανσης. Και πολλά άλλα.... Καθώς γνωρίζει ο καθένας από εμάς που έχει έστω μια φορά στη ζωή τους ερωτευτεί!

Μάλιστα φημολογείται ότι επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας ανέλαβε εκείνος ο νεαρός ειδικευόμενος ιατρός που νίκησε τον κορωναϊο με τον δικό του «εναλλακτικό» τρόπο!

Φημολογείται επίσης ότι την χρηματοδότηση του φιλόδοξου αυτού ερευνητικού προγράμματος ανέλαβε ο νεαρός γιός της ερωτευμένης γυναίκας, που ξέμεινε σε άλλη χώρα μακρινής ηπείρου. Και για να μην τριγυρίζει άπραγος και αφραγκος αρχιζε να φέρνει τρόφιμα στα σπίτια όσων φοβοντουσαν να ξεμυτίσουν και σιγά σιγά έμαθαν να ψωνίζουν κομπόστες, μουστάρδες, ρύζι και αυγά από το σπίτι, αντι να πηγαίνουν οι ιδιοι στα σούπερ μάρκετ. Καθώς ήταν εργατικός και άνετος στις ανθρώπινες σχέσεις βρήκε και αλλους συνέταιρους και στο τέλος έστησε μια τεράστια επιχείρηση, που η μετοχή της ανεβαινε ολο και ψηλότερα, τέλος δε την πούλησε στην Amazon έναντι 3 δισεκατομμυρίων, τα περισσότερα από τα οποία διέθεσε, προς τιμή της μητέρας τους, στις επιστημονικες έρευνες για ένα εμβόλιο που το είπανε «LOVE»!

Λένα Μόραλη